"The missing piece"____________________________________________________________________
Κάποια μέρα μας κάλεσε μια κυρία στο σπίτι της στο Χαλάνδρι να μας δώσει διάφορα μικροαντικείμενα που της έπιαναν μάταια το χώρο. Τα μικροαντικείμενα αυτά γέμισαν 6 κούτες μεσαίου ως μεγάλου μεγέθους που τις κουβαλήσαμε στο μαγαζί και τις καταχωνιάσαμε όπως- όπως στο πατάρι μέχρι νεοτέρας.. Οι κούτες αναποδογυρίστηκαν, τρύπησαν, άλλαξαν σχήμα, αλλά βολέυτηκαν μια χαρά για δύο μήνες πρώτα στο πατάρι κι ύστερα κάποιες στην τουαλέτα του μικρού μας μουσείου και κάποιες κρυμμένες κάτω από έπιπλα και ράφια.
Όταν ήρθε η ώρα της γενικής καθαριότητας και ανασυγκρότησης οι κούτες ανοίχτηκα ν και μικροί θησαυροί ξεπρόβαλαν, ταλαιπωρημένοι μα χαμογελαστοί.
Τότε ήταν που ανακαλύψαμε το υπέροχο σκάκι ταξιδίου με το σπασμένο καπάκι. Πήραμε μια χαρά που αρχίσαμε να βάζεουμε όλα τα πιόνια σε θέσεις μάχης ξεχνώντας το χαμό από κούτες και εφημερίδες γύρω μας και αδιαφορώντας για το αυτονόητο: Πόσες πιθανότητες υπήρχαν τα πιόνια να ήταν όλα μέσα στο σπασμένο κουτί; Ή τουλάχιστον στην παραμορφωμένη κούτα που το φιλοξένησε όλο αυτό τον καιρό; Ή ακόμα χειρότερα, πόσες πιθανότητες υπήρχαν τα άμοιρα τα πιόνια να επέστρεψαν όλα από κάποιο παραθαλάσσιο ίσως ταξίδι της πρώτης τους ιδιοκτήτριας;
Και πάνω που τέτοιες σκέψεις κατέκλυζαν το κεφάλι μου, το κουτί γλίστρησε, τα πιόνια ξεχύθηκαν στο πάτωμα και οι πιθανότητες έμοιασαν όσο ποτέ με βεβαιότητα.
Μια βδομάδα μετά βρήκα το κουτί σε ένα ράφι. Και λίγες μέρες αργότερα πάτησα με το πόδι μου ένα κόκκινο αλογάκι που κάτι μου θύμισε. Συνδυάζοντας την όραση με τη μνήμη η επιθυμία μου να επιστρέψω το χαμένο κομμάτι έγινε περιέργεια. Πόσα κομμάτια ακόμα να λείπουν;
Πήρα το κουτί με το ταξιδιωτικό σκάκι από το ράφι και το άνοιξα προσεκτικά στο τραπέζι. Τοποθέτησα ένα – ένα τα πιόνια ξανά σε θέση μάχης κι όσο οι θέσεις γέμιζαν τόσο μεγάλωνε η απορία μου. Τι είναι αυτό που συγκρατεί όλα τα κομμάτια ενωμένα; Το αλογάκι που μάζεψα ήταν προφανώς το κομμάτι που έλειπε. Το γεγονός ότι το πάτησα ήταν καθαρή τύχη;
Λέω να αφήσω το κόκκινο αλογάκι έξω απ’ το κουτί.. μπορεί να σχηματιστεί δίπλα του ολόκληρη σκακιέρα!
.
Κάποια μέρα μας κάλεσε μια κυρία στο σπίτι της στο Χαλάνδρι να μας δώσει διάφορα μικροαντικείμενα που της έπιαναν μάταια το χώρο. Τα μικροαντικείμενα αυτά γέμισαν 6 κούτες μεσαίου ως μεγάλου μεγέθους που τις κουβαλήσαμε στο μαγαζί και τις καταχωνιάσαμε όπως- όπως στο πατάρι μέχρι νεοτέρας.. Οι κούτες αναποδογυρίστηκαν, τρύπησαν, άλλαξαν σχήμα, αλλά βολέυτηκαν μια χαρά για δύο μήνες πρώτα στο πατάρι κι ύστερα κάποιες στην τουαλέτα του μικρού μας μουσείου και κάποιες κρυμμένες κάτω από έπιπλα και ράφια.
Όταν ήρθε η ώρα της γενικής καθαριότητας και ανασυγκρότησης οι κούτες ανοίχτηκα ν και μικροί θησαυροί ξεπρόβαλαν, ταλαιπωρημένοι μα χαμογελαστοί.
Τότε ήταν που ανακαλύψαμε το υπέροχο σκάκι ταξιδίου με το σπασμένο καπάκι. Πήραμε μια χαρά που αρχίσαμε να βάζεουμε όλα τα πιόνια σε θέσεις μάχης ξεχνώντας το χαμό από κούτες και εφημερίδες γύρω μας και αδιαφορώντας για το αυτονόητο: Πόσες πιθανότητες υπήρχαν τα πιόνια να ήταν όλα μέσα στο σπασμένο κουτί; Ή τουλάχιστον στην παραμορφωμένη κούτα που το φιλοξένησε όλο αυτό τον καιρό; Ή ακόμα χειρότερα, πόσες πιθανότητες υπήρχαν τα άμοιρα τα πιόνια να επέστρεψαν όλα από κάποιο παραθαλάσσιο ίσως ταξίδι της πρώτης τους ιδιοκτήτριας;
Και πάνω που τέτοιες σκέψεις κατέκλυζαν το κεφάλι μου, το κουτί γλίστρησε, τα πιόνια ξεχύθηκαν στο πάτωμα και οι πιθανότητες έμοιασαν όσο ποτέ με βεβαιότητα.
Μια βδομάδα μετά βρήκα το κουτί σε ένα ράφι. Και λίγες μέρες αργότερα πάτησα με το πόδι μου ένα κόκκινο αλογάκι που κάτι μου θύμισε. Συνδυάζοντας την όραση με τη μνήμη η επιθυμία μου να επιστρέψω το χαμένο κομμάτι έγινε περιέργεια. Πόσα κομμάτια ακόμα να λείπουν;
Πήρα το κουτί με το ταξιδιωτικό σκάκι από το ράφι και το άνοιξα προσεκτικά στο τραπέζι. Τοποθέτησα ένα – ένα τα πιόνια ξανά σε θέση μάχης κι όσο οι θέσεις γέμιζαν τόσο μεγάλωνε η απορία μου. Τι είναι αυτό που συγκρατεί όλα τα κομμάτια ενωμένα; Το αλογάκι που μάζεψα ήταν προφανώς το κομμάτι που έλειπε. Το γεγονός ότι το πάτησα ήταν καθαρή τύχη;
Λέω να αφήσω το κόκκινο αλογάκι έξω απ’ το κουτί.. μπορεί να σχηματιστεί δίπλα του ολόκληρη σκακιέρα!
.
